Dengede kalabilmek hep zor, hep çok çaba gerektiren yorucu bir iş oldu benim için ama CAN'dan sonra adeta imkansızlaştı. Ne kadar uğraşsam da yelpazenin farklı uçlarında buluyorum kendimi zaman zaman. Kendimi bildim bileli duygularımla mantığım arasında dengede kalmak için uğraşmak zorunda kaldım. Bir bakış açısıyla, annesi bu kadar duygusal ve babası bu kadar mantıklı bir çocuğun doğal kaderiydi bu durum...
CAN aramıza 25 haftalık olarak katıldıktan ve yaşamın sınırındaki bu mücadele başladıktan sonra kalbim sıkışır oldu. Dengede olmak huzur demekti ama dengelemek artık imkansız gibiydi. Eskiden duygularımla mantığım çelişirdi, şimdi ne duygularımın ne mantığımın bir anı bir diğerine uymuyor. Kendi aralarında olduğu kadar kendi içlerinde de çelişir oldular. Geceler gündüzler birbirine karıştı, yorgunlukla birlikte gelen tahammülsüzlük herşeyi altüst etti zaman zaman.
Yelpazenin bir tarafında olağan bir hayat var, olağan zorluklar ve olağan güzelliklerle bezenmiş; diğer tarafında ise sıradışı bir hayat var, sıradışı zorluklar ve sıradışı güzellikler ile dolu. Bir tarafım deliler gibi o olağan hayatı istiyor, herşeye razı olağan bir hayata sahip olmak için, sokakta su satmayı bile göze almış. Diğer tarafım ise, bunu imkansız buluyor, sıradışı zorlukların hayatın değişmez bir parçası olduğunu kabullenmek ve en azından sıradışı güzelliklerden mutlu olmak gerektiği kanısında, mucize bir hayatın büyüsüne kapılıp gitmek istemekte. Hangi tarafım haklı bilmiyorum ama kalbim sıkışıyor, dengede kalabilmek için yelpazenin bir ucundan bir ucuna yapılan salınımlar beni çok ama çok yoruyor.
Bu iki taraf yaklaşıyor yıllar içinde birbirine, sonuçta yelpaze ilk baştaki kadar geniş değil. Başlangıçta iki uçta yaşam ve ölüm vardı. Şimdilerde olağan ve sıradışılıktan bahsedebiliyorsam bu da bir gelişme diyen bir tarafıma karşılık, neden herşey rüyalardaki gibi olmadı diyen diğer bir taraf. Hayatımızı olduğu gibi kabul edip her atabildiğimiz adımı bir lütuf olarak görüp mutlu olalım diyen bir tarafa karşılık, yeter artık dayanamıyorum bitsin bu çile normal bir hayat istiyorum diyen diğer bir taraf. Şükür halimize diyen bir tarafa karşılık, niye biz ne kadar daha diyen diğer bir taraf...
To stay in balance has always been hard and an effort requiring job for me, but balancing has become almost impossible after CAN. How hardly I try I still find myself at the verges of the spectrum at times. I have always had to struggle to stay in balance between my feelings and logic. With respect to a point of view, this was the destiny of a child who had a very sentimental mother and such a logical father like mine...
My heart is failing after CAN has come as a 25 weeker and the struggle at the edge of life started. Being in balance meant peace, but it is now like impossible to balance. In the old days my feeling conflicted with my logic, nowadays neither my feelings nor my logic play the same rhyme they were a minute before. They are in conflict within themselves as well as amongst each other. Nights and days are mixed into each other, the impatience that comes with tiredness turned it all upside down at times.
At one end of the spectrum there is a regular life, regular difficulties and regular beauties; at the other end there is an extraordinary life, extraordinary difficulties and extraordinary beauties. One side of me deliriously wants the ordinary life, can settle for anything for having the ordinary life, can risk selling water on the street. The other side of me finds this impossible, thinks that extraordinary difficulties are to be accepted as the unchangeable part of life and at least one should make the best of extraordinary beauties, wants to sail way in the mist of the miracles of an extraordinary life. I don't know which side is correct but my heart pounds, the oscillations from one side of the spectrum to the other tire me so very much.
These two sides merge within years, in fact the spectrum is not as wide as it was at the beginning. At the start the two ends were life or death. If I can talk about regular and extraordinary nowadays this is an improvement says one side, why hasn't it turned out to be just like a dream says the other. We should accept life as it is and mercy the steps that we can take and be happy says one side, enough is enough I can not bare it any longer this should come to an end says the other. Thank God says one, why us how much longer says the other...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumunuz en kısa zamanda yayınlanacaktır.