Hoşgeldiniz / Welcome

Dünyama attığınız bu adımın size yanlız olmadığınızı hissettirmesi ümidiyle...
With the hope that the step you have taken into my world will make you feel you are not alone...

11 Eylül 2012 Salı

Okula Dönüş / Back to School

Bademcik ameliyatı ile birlikte 2 haftalık bir ara vermiştik okula, okula derken 2 senedir devam ettiğimiz anaokuluna diyorum. Ve başlangıcımız anaokulunun yeni yıl başlangıcı ve birinci sınıfların ilkokula başladıkları gün ile çakıştı tesadüfen.

Benim için biraz endişeli;
CAN acaba 2 haftadır evde benimle olduktan sonra nasıl tepki verecekti okula gitmeye?
Hiç korktuğum gibi olmadı.  Okul kapısındaki karmaşaya rağmen CAN oldukça sakindi. Ağlayanlar, annesini bırakmayanlar, türlü türlü manzaralar arasından sıyrılıp öğretmenini ve yeni sınıf dolabını bulduk, ayakkabılarımızı değiştirdik ve öpüşüp vedalaştık. Arkasını dönüp gitti bizim oğlan tereddütsüz, ben de döndüm arkamı çıktım ama aklım ruhum orada kaldı. Acaba döndüğümde nasıl bulacaktım CANımı, ararlar mıydı sorun çıkarsa??? CAN beni yine şaşırttı. Sevinç çığlıkları atıyordu merdivenlerden inerken onu almaya gittiğimde, arabaya binene kadar bekledim.
Anne: Okul nasıldı?
CAN: İyi :)
Anne: Özlemiş misin okulunu?
CAN: Evet!
Anne: Ne kadar özlemişsin?
CAN: Çok :)

Biraz duygusal;
Gelecek sene gerçekten ilköğretime mi başlayacaktı benim küçüğüm?
4+4+4 sistemi çıktı çıkalı bir endişe sarmıştı içimi zaten, günlerce uyku uyuyamamıştım. 60 aylık çocuklar ilkokul birinci sınıfa başlayacaktı. Benim CANım zaten çok erken doğmuştu, daha çok küçüktü, nasıl ilkokula başlardı, olmazdı, olamazdı derken 60-66 ay arasını zorunlu tutmadılar ve biz bu sene için ilkokul dosyasını rafa kaldırdık. Ama birinci sınıfların ilk günü evimizin yakınında CANın da devlet okuluna gitmesi durumunda yazılacağı okulun önünde o minikleri görünce içim düğüm düğüm oldu.

Oldukça koşturmacalı;
2 haftadır CAN ile kucak temasında olmaya bağlı ertelenen işler ve biriken yorgunluk üst üste gelince günün sonunda kıpırdayacak halim kalmamıştı.

Bir gün daha geçti gitti ömrümüzden... Veya bir gün daha büyüdük :)


We had a 2 week school break due to our tonsillectomy surgery, when I say school I mean the preschool we have been attending for the last 2 years. And our start date coincided with the new year start of our preschool and the first day of the first grade primary schools.

I was a bit worried;
How would CAN react to going back to school after 2 weeks at home with me?
It was not like I feared. CAN was quite calm despite all the hustle at the school entrance. Some were crying, some did not want to leave their moms, we managed to find our teacher and our new stand sailing through all sorts of scenes, we changed our sneakers and kissed our goodbyes. Our boy turned and left without any second thoughts, I also turned around and left but my mind and soul were to be left behind. How would I find my CAN when I returned, would they call if there was a problem??? CAN surprised my again. He was laughing and shouting with joy coming down the stairs when I was there to pick him up, I waited until we were in the car.
Mom: How was school?
CAN: Fine :)
Mom: Have you missed school?
CAN: Yes!
Mom: How much did you miss it?
CAN: A lot :)

A bit sentimental;
Will my little one really start primary school next year?
Since the 4+4+4 system has been introduced I have been worrying, did not sleep for days. 60 month old little ones would start primary school. My CAN had been born too early anyway, he was so little, how would he start primary school, it wouldn't be, it couldn't happen I said as they have ruled out the mandatoriness for 60-66 monthers and we put the primary school file back on the shelf for this year. But when I saw the little ones in front of the school very close to our house, the one that CAN would be enrolled in if he were to go to state school, I felt all knotted up inside.

Quite busy;
With the effect of the piled up work due to being in lap-touch with CAN in the past 2 weeks and the added up tiredness, I did not have the strength to move at the end of the day. 

Another day melted away from our lives... Or we have grown up one more day :)