İlk anneler günümü daha dün gibi hatırlıyorum...
Sabah uyandığımda tek dileğim; neredeyse bir aydır yenidoğan yoğunbakım servisinde yatan, 25 haftalıkken apar topar bu dünyaya gelmeye karar veren miniğimi ventilatörden ayrılmışken bir gün öncesine göre daha iyi bulmaktı. Uça uça gittim o gün hastaneye babamızla birlikte, servisteki hemşirelere de anneler günü hediyesi niyetine dondurma aldık. Tam hastanenin kapısına yaklaştık içeriden uzmanımızın çıktığını gördüm. Haftasonu vizitini yapmış gidiyordu. Bir an için göz göze geldik ve biliyordum CANıma kötü birşeyler olmuştu. "Geldiğinde burada olmak için oyalandım. Üzüleceksin biliyorum. Sana ben söylemek istedim. CAN tekrar entübe oldu." dedi. Benim gözlerimden sicim gibi yaşlar akmaya başladı ve "Tamam ben iyiyim, hadi siz gidin" gibi birşeyler diyebildim ve koşarcasına hastaneye girdim.
O günün üzerinden tam 5 yıl geçti ve bugün ben kendimle birlikte dünyadaki tüm annelerin; hevesle, istekle, emekle, azimle, cesaretle, göz yaşıyla, parayla, alın teriyle, ümitle, sevgiyle ve o an ne gerekiyorsa onunla çocuklarının hayatlarında varoluşlarını kucaklıyorum. Ve tabiki oğlumu ve bizi anne yapan tüm dünya çocuklarını hayatlarımıza getirdikleri tüm sıcaklık, sevgi ve olumlu duygular için kucaklıyorum.
Hayat mutluysan güzel, mutlu bir anneysen daha da güzel, ama en güzeli mutlu bir çocuğun annesi olmak :)
I remember my first mother's day like yesterday...
My only wish when I woke up in the morning was to find my 25 weeker preemie, who had been in the NICU for around a month and who had been extubated recently to be in a better condition than the day before. We had driven to the hospital with my husband and also had brought along some ice cream for the nurses as a mothers' day gift. When we were approaching the hospital's entrance I saw our doctor. She had her weekend round and was leaving. Our eyes met for just a second and I knew there was something wrong about CAN. "I fooled around a bit so that I could be here when you arrived. I knew you would be upset. I wanted to be the one who told you personally. CAN is entubated again." she said. I started to cry and could barely say "OK, you go along" and ran up the stairs into the hospital.
It has been 5 years since that day and today I cherish myself along with all mothers around the world who have been a part of their children's lives with all the enthusiasm, effort, determination, courage, tears, money, hard work, hope, love and what ever it takes at that specific moment in time. And I cherish my son and all the children of the world who have made us mothers; for all the warmth, love and positive emotions that they have brought into our lives.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumunuz en kısa zamanda yayınlanacaktır.