Kararlar Vermek / Making Decisions

Yeni bir insan ile ilgili tüm kararları ilk yıllarda birileri verir. Olmasına karar verilir, daha sonra doğmasına, ne zaman yiyeceğine, ne zaman altının değiştirileceğine, ne giyeceğine... Her ne kadar özellikle bazıları bu süreçlere katılma çabasında olsa da bu durum genel olarak sorunlara ve rahatsız edici durumlara yol açar çoğu zaman.

Bazı çocuklar benim CANım oğlum gibi hayatlarında en başından itibaren belirleyici bir rol üstlenirler, en azından dışardan bakıldığında durum o şekilde algılanabilir. 25 haftalık doğmaya, yaşama tutunmaya veya yemek yememeye kararlı görünebilirler. Ama bu kararların (!) muhtemel sonuçlarını bilmedikleri gibi doğanın çağrısına boyun eğiyor da olabilirler :)

Ama bir gün gelir ve bu minicik ruhlar gerçekten ama gerçekten kendi adlarına bilinçli ve sonuçlarına katlanmaya gönüllü oldukları kararlar vermeye başlarlar. Büyümek, olgunlaşmak böyle birşey olsa gerektir. Buna benzer günlük olaylar bana gelişim değerlendirme envanterlerinden çok daha fazla anlam ifade ediyor. CAN bir süredir böyle kararlar veriyordu. Ama bugün bunlardan birkaçı üst üste geldi, hatta günün tümü bu şekilde ilerledi ve ben artık eminim ki CAN bir birey olarak hayatının sorumluluklarını üstlenmeye hazır (!), en azından o öyle düşünüyor :)

Evet bugün bir tatil sabahıydı, CAN da bunu biliyor olacaktı ki sabah saat 10'a kadar uyudu. Kahvaltı faslından sonra dışarı çıkmak istedi. Tamam çıkalımdı ama bugün biz büyüklerin planına göre baba çalışacak, anne-oğul gezilecekti. CANın planı böyle değildi. Kendisi bugünü baba-oğul günü olarak belirlemişti. Babasıyla dışarı çıkmak istediğini ve annenin evde kalması gerektiğini öyle güzel ve mızırtısız anlattı ki hayır demek imkansız gibiydi. Onlar gezdi, anne evde çalıştı. Olsundu, geldiklerinde ikisinin de yüzü gülüyordu, belki de böylesi herkes için daha iyi olmuştu. Yemek yedikten sonra gidip salonda koltuğa oturdu CAN, anne uyumalı kendisi oturmalıymış. Hatta bana iyi uykular öpücüğü bile verdi. İnanılmazdı. Adam resmen bugün geç kalktım ve henüz öğlen uykusuna yatmak istemiyorum diyordu. Ama yine bunu öyle tatlı ve makul bir şekilde yapıyordu ki savunmasız kabullenmek kalıyordu bana...

Umarım hayat sana hep kendi kararlarını alma ve uygulama şansını versin, mutluluğun daim olsun miniğim. Seni her halinle, bağımsız ve kendine has kişiliğinle, her gün biraz daha fazla seviyorum. Günün günden güzel olsun CANım.


All decisions about a new person are taken by others in the first years. The one is decided to exist, then to be born, when to eat, when to change, what to wear... Although some try to be a part of these procedures, most of the time this effort causes problems and unpleasant cases.

Some children, like my son CAN, take on a leading role in their lives; at least it can be evaluated as so when inspected from the outside. They can look determined to be born as a 25 weeker, hold on to life or not to eat food. But they do not know the consequences of these decisions (!) and they may only be obeying the call of the nature :)

But a day comes and those tiny souls really but definitely start making decisions of their own that they will bare the consequences of. Growing up, maturing must be something like this. Everyday actions like these mean a lot more to me than the development evaluation surveys. CAN has been making such decisions for a while. But today a few have followed each other, in fact the whole day progressed as so and I am now sure that CAN is ready to take on life as a responsible individual (!), at least he thinks so :)

Yes today we were to wake up to a holiday morning, CAN must have known this thus he slept until 10 am this morning. He wanted to go outside after breakfast. This was fine but according to the plans of us adults, dad was to work and mother-son were to go out. CAN's plan was not so. He had decided that today was father-son day. He explained so beautifully and without grumbling that he wanted to be with his father that it was impossible to say no. They went out, mother worked at home. It was OK, they both had happy smiles when they returned, maybe this was best for everyone. After lunch CAN settled in the couch in the living room, mom was to go on to sleep and he was to sit there. He even gave me a good sleep kiss. It was unbelievable. The guy was explicitly saying that he slept late today and he was not ready for the afternoon nap yet. Then again he was doing it so sweetly and moderately that I was there to accept vulnerablely.

I hope life always gives you the chance to make and apply your own decisions, may your happiness be lifelong my little one. I love you a bit more every other day with all your ways, with your independent and unique personality. I hope each day of yours be better than the one before my CAN.