Bu anaokulunda ikinci senemiz. Okula başlarken CANımla ilk evden çıktığımız gün sanki dün gibi... Üzerine ne giydirsem, çantasına ne koymak lazım telaşı ile babamızı da yanımıza alıp, hafif bir endişe ve insanın boğazında düğümlenen gururlu bir mutlulukla okula gitmek için evden ilk çıkışımızın üzerinden aslında ne kadar çok şey geçmiş...
Bu hafta okulda CANın sınıfının veli görüşmeleri vardı. Öğretmeni ve kurum psikoloğu ile göz yaşları içinde ben bir yarım saati paylaştık. CAN okulda nasıl bir çocuk konulu gözlemlerini paylaştılar, benim de beklentilerimi öğrenmek istediler.
Önce CAN nasıl bir çocukmuş, aklımda kalan tanımlamalar: sevgi pıtırcığı, özgür ruhlu, bağımsız olmak isteyen... Benim beklentilerime gelince aslında çok özetle; mutlu kendi ayaklarının üzerinde durabilen bağımsız bir birey olması... Böyle bakınca doğru yoldayız gibi görünüyor. Daha yapılacak çok işimiz var ama önümüzde de uzun bir ömür olsa gerek :)
Konu bir yerde rüyalara geldi. CAN ile ilgili dönemsel olarak değişen ama kendi içinde tekrar eden rüyalarımdan bahsedince kurum psikoloğu bu tip rüyaları önemsediğini belirtti. Herhalde çok istediğim ve çabaladığım konuları öylesine içselleştiriyorum ki rüyalarımda görüp duruyorum. Tıpkı CAN hastanedeyken eve geldiğini, başını tutamazken oturduğunu, sonrasında yürüdüğünü, son dönemde de birdenbire büyük adam gibi konuştuğunu görüp durduğum gibi... En son evvelki gece yine rüyamda pıtır pıtır konuşmaya başlıyor CAN, "aaaa ne dedi, duydun mu?" derken yanımdakine o durmayıp devam ediyor cümleleri ardarda sıralayıp beni şok etmeye. Dün gece de kendimiz için hazırladığım yemekten yiyordu, şaşkın bakışlarım arasında "nasıl yani? çiğniyor mu gerçekten?" derken ben, rüyamda tabi, şimdilik...
Günün günden güzel olsun meleğim, seni çok seviyorum...
It is our second year in preschool. The first day we left home for school is like yesterday... We took our daddy with us with the how should I dress him and what should I put in his bag hustle. So much has happened after that first trip we took with a bit of a worry and the happy pride that knuckled in our throat...
This week they had the parent meetings for CAN's class in preschool. I had half an hour in tears with his teacher and school psychologist. They shared their observations about CAN at school and asked me about my expectations.
Let's start with their portrayal of CAN as I can remember: love butterfly, free soul, wants to be independent... What I expect in very short: for him to be a happy individual who can stand on this own feet freely... When you look at it this way we seem to be on the right track. We have a lot more to accomplish but we should have a long life ahead of us too :)
The topic came to dreams at some point. When I mentioned my dreams which changed with periods but recurred consecutively, the school psychologist said she valued such dreams. I guess I internalize things that I want so much and struggle for that I keep seeing them in my dreams. Just like I saw CAN at home when he was still in the hospital, him sitting when he was not even holding his head, afterwards him walking, lately him talking like a grown up just out of blue... The night before CAN started talking in my dream and kept talking leaving me in shock and saying "oh my, did you hear that?" to the person next to me. Last night he was eating from the food I cooked for ourselves while I was saying "how come he is eating that, is he chewing?", in my dream that is, for now...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumunuz en kısa zamanda yayınlanacaktır.