Sadece bir Resim / Only a Picture

Sadece bir resim çektirecektik, evet evet vesikalık, sadece birer resim...

CANı okuldan aldım ve fotoğrafçıya gittik, alt kata indik ve taburemize oturduk sırayla, önce CAN ve sonra annesi. En son CAN 1 yaşındayken gitmiştik vesikalık çektirmeye yine birlikte, aradan sanki bir ömür geçmişti. Ne kadar büyümüştü CAN, o zaman arkalıklı yüksek bir sandalye bulup getirmişlerdi, düşer şaşar daha çok küçük diye. Heves işte oğlumun 1 yaşında stüdyoda çekilmiş resmi olsun istemiştim. İlerde güzel bir anı olurdu, olmuştu da!

Gitmişken tabi bir de anne oğul bir resim çektirdik. Dün fotoğrafları aldım, aldığımdan beri bir o fotoğrafa bakıyorum bir de geçen yıllara. Ve bir kere daha anlıyorum ki fotoğraf denen şey anıları en güzel haliyle saklıyor. Hele çekildiği an insan biraz bakımlı, biraz mutlu ve bir de sevdikleriyle birlikteyse, ve fotoğrafı çeken ile basan da işini biliyorsa söze hiç gerek kalmadan tarihin yapraklarına anıtsal bir sayfa ekleniveriyor.

Dışardan bir insan sadece fotoğraflarımıza baksa, bizden geriye kalanlar sadece onlar olacaksa, ne anlar acaba, ne düşünür, ne kadarını anlar? Sadece fotoğraflardaki anlar olsa yaşamlarımız...


We were only there for a snapshot, yes yes a document photo, only a snapshot each...

I picked up CAN from school and we went to the photographer, we climbed down to the lower floor and sat on the high-chair taking rows, first CAN and then his mother. We had the same experience when CAN was 1 year old, it was like a life time ago. CAN had grown so much, then they had found a high-chair having a back, he was so small that they thought he would fall off. I wanted my son to have a picture taken at the studio, it was a motherly desire I suppose. I thought it would be a beautiful memory in the future, and it has been so too!

Since we were there we had a mother and son picture taken too. I picked up the photos yesterday, since then I am looking at them and the years that have gone by. And once more I realize that the thing we call photo preserves memories in the best possible state. Even better if the person is a bit well groomed, a bit happy and together with the loved ones, and the photographer together with the developer know what they are doing, then a monument is created in history pages without the need of any spoken words.

What would it be like if an outsider only looked at our photos, if they are the only things that will be left behind, what would that person understand, think, how much could that person comprehend? What would it be like if our lives were only the moments in the photos...