Bir Kase Çorba / A Bowl of Soup

Beslenme konusu bizim için en başından beri oldukça sorunlu bir başlık oldu. Kanımca yenidoğan yoğunbakım döneminde entübasyon ve tüple beslenme gibi süreçler CANda ciddi travmalar oluşturdu. Bunların ötesinde emme yutma koordinasyonunu sağlamada yaşanan sıkıntılar ve beslenme için yeterince güçlü olmamakla başlayıp reflü, kolik, yüksek damak, yapısal olarak büyük bademcik ve geniz eti ile devam eden bir dizi problem yaşadık. CAN asla acıkmayan, yemek yemeyi öksürük ve kusma ile sabote etme konusunda inanılmaz başarılı bir çocuk oldu çıktı.

Konu üzerine onlarca kitap okudum, internette okuduğum yayınların sayısını hatırlamıyorum bile, dil ve konuşma terapistleri ile yazışmalar ve görüşmeler de hep sonuçsuz kaldı. Zaman ve sabır gerekiyordu, gerekiyordu da bizde kalmış mıydı?

CANın tüm gelişimsel süreçlerine yansıyan, hayatımızın odağında çözemediğimiz bir problemdi beslenme:
- fiziksel açıdan; bebekliğinde anne sütü alırken bile varolan bu problem CAN'ın büyümesini etkilememeliydi,
- özbakım açısından; anne olmadan CAN temel bir gereksinimini karşılayamıyor konumundaydı,
- sosyal açıdan; hareket kabiliyetimizi sınırlıyordu, her türlü evden ayrılma programında CAN'a uygun besinler hazırlanmalı ve taşınmalıydı,
- dil gelişimi açısından; olumsuzluklara yol açan bu durum, CAN ne zaman öksürmeye başlasa kusacak endişesiyle sürdürülen onca öğün düşünüldüğünde anneyi tüketiyordu.

Günler, haftalar, aylar ve hatta yıllar birbirini kovaladı. Birkaç süt ürünü dışında hiçbirşeyi ağzına koymayan, çiğnemeyi kesinlikle reddeden, yemek yemeden de yaşayabileceğini düşünen benim sevgili CANım önce farklı besinleri, sonra artan kıvamları ve pütürleri kabul etti, evde yerken okulda ağzına lokma koymadığı günler de bitti ve dün öğlen yemeğinde anaokulunda bir kase çorba içti. Evet, bir kase çorba! İnsanlık için küçük ama CAN için çooook büyük bir adım...
 

Feeding topic has been a problematic topic for us right from the start. I believe that procedures like entubation and tube feeding in the neonatal intensive care period has caused serious traumas for CAN. Furthermore, we have been through a series of problems starting with trouble in coordinating sucking swallowing and not being strong enough for feeding procedures, continuing with reflux, colic, high palate, structurally big tonsils and adenoids. CAN ended up to be a kid who never got hungry and was unbelievably successful at sabotaging feeding by throw-ups triggered by coughs.

I have read dozens of books on the subject, I do not remember the number of articles I read over the internet, the communication with therapists and pathologists all ended up to be fruitless. Time and patience seemed to be the only cure, but did we have any of those left?

Feeding was a main issue at the center of our life which affected all development process relevant to CAN:
- physically; this problem which existed even when he was a breastfed baby was to be controlled so that it would not affect CAN's growth,
- self-care wise; CAN was at a stage where he failed to fulfill a basic need without his mom,
- socially; this situation restricted mobility, in every program that required leaving the house all food fitting CAN was to be prepared and carried,
- communication skills wise; this case created negative impact, shagging the mother with stress during all those meals in which CAN coughed with the thought that he would be throwing-up any minute.

Days, weeks, months and even years followed one another. My lovely CAN who did not eat anything except a few milk products, who definitely refused to chew, who thought he could survive without eating initially accepted different foods, then thicker textures and particles; the days when he did not have a bite of food at school while eating at home has come to an end also and yesterday he ate a bowl of soup at lunch in preschool. Yes, a bowl of soup! A tiny step for mankind but a veeeery big one for CAN...