Nedir "başarı"?
Kimdir "başarılı" olan?
Nedir "başarı" kriterleri, herkes için her durumda aynı mıdır?
Bugün ile yarının "başarı"ları aynı mıdır, yoksa kriterler değişir mi?
Hayatta kalmak bir başarı mıdır?
Peki ya yürüyebilmek veya konuşabilmek başarı sayılır mı?
Yüksek notlar almak mıdır gereken?
Yoksa her zaman ayakta kalmak mı?
Mutsuz insanlar başarılı kabul edilmeli midir her ne yapmış olurlarsa olsunlar?
Veya başkalarına zarar vermek pahasına başarı için savaşanlar kazanmış olur mu?
İnsanın kendini başarılı görmesi yeterli midir, ya diğerlerinin değerlendirmeleri?
Peki ya kendisini başarısız görenler, öyleler midir gerçekten, onlar için yapılacak birşey yok mudur?
What is "success"?
Who is "successful"?
What are the "success" criteria, are they the same for everyone under all circumstances?
Are the "successes" of today and tomorrow the same or does the criteria change?
Is it a success to hold on to life?
Even so should we consider walking or talking as such?
Is it high grades that is needed?
Or to be able to stand on one's feet all the time?
Should unhappy people be considered as successful what ever it is that they have accomplished?
Or the people who fight for success even if it means to harm others be considered successful?
Is it enough when a person considers oneself as successful, what about the evaluation of others?
What about the ones who consider themselves as unsuccessful, are they really so, is there nothing that can be done for them?
25 Kasım 2012 Pazar
7 Kasım 2012 Çarşamba
Bir Kase Çorba / A Bowl of Soup
Beslenme konusu bizim için en başından beri oldukça sorunlu bir başlık oldu. Kanımca yenidoğan yoğunbakım döneminde entübasyon ve tüple beslenme gibi süreçler CANda ciddi travmalar oluşturdu. Bunların ötesinde emme yutma koordinasyonunu sağlamada yaşanan sıkıntılar ve beslenme için yeterince güçlü olmamakla başlayıp reflü, kolik, yüksek damak, yapısal olarak büyük bademcik ve geniz eti ile devam eden bir dizi problem yaşadık. CAN asla acıkmayan, yemek yemeyi öksürük ve kusma ile sabote etme konusunda inanılmaz başarılı bir çocuk oldu çıktı.
Konu üzerine onlarca kitap okudum, internette okuduğum yayınların sayısını hatırlamıyorum bile, dil ve konuşma terapistleri ile yazışmalar ve görüşmeler de hep sonuçsuz kaldı. Zaman ve sabır gerekiyordu, gerekiyordu da bizde kalmış mıydı?
CANın tüm gelişimsel süreçlerine yansıyan, hayatımızın odağında çözemediğimiz bir problemdi beslenme:
- fiziksel açıdan; bebekliğinde anne sütü alırken bile varolan bu problem CAN'ın büyümesini etkilememeliydi,
- özbakım açısından; anne olmadan CAN temel bir gereksinimini karşılayamıyor konumundaydı,
- sosyal açıdan; hareket kabiliyetimizi sınırlıyordu, her türlü evden ayrılma programında CAN'a uygun besinler hazırlanmalı ve taşınmalıydı,
- dil gelişimi açısından; olumsuzluklara yol açan bu durum, CAN ne zaman öksürmeye başlasa kusacak endişesiyle sürdürülen onca öğün düşünüldüğünde anneyi tüketiyordu.
Günler, haftalar, aylar ve hatta yıllar birbirini kovaladı. Birkaç süt ürünü dışında hiçbirşeyi ağzına koymayan, çiğnemeyi kesinlikle reddeden, yemek yemeden de yaşayabileceğini düşünen benim sevgili CANım önce farklı besinleri, sonra artan kıvamları ve pütürleri kabul etti, evde yerken okulda ağzına lokma koymadığı günler de bitti ve dün öğlen yemeğinde anaokulunda bir kase çorba içti. Evet, bir kase çorba! İnsanlık için küçük ama CAN için çooook büyük bir adım...
Feeding topic has been a problematic topic for us right from the start. I believe that procedures like entubation and tube feeding in the neonatal intensive care period has caused serious traumas for CAN. Furthermore, we have been through a series of problems starting with trouble in coordinating sucking swallowing and not being strong enough for feeding procedures, continuing with reflux, colic, high palate, structurally big tonsils and adenoids. CAN ended up to be a kid who never got hungry and was unbelievably successful at sabotaging feeding by throw-ups triggered by coughs.
I have read dozens of books on the subject, I do not remember the number of articles I read over the internet, the communication with therapists and pathologists all ended up to be fruitless. Time and patience seemed to be the only cure, but did we have any of those left?
Feeding was a main issue at the center of our life which affected all development process relevant to CAN:
- physically; this problem which existed even when he was a breastfed baby was to be controlled so that it would not affect CAN's growth,
- self-care wise; CAN was at a stage where he failed to fulfill a basic need without his mom,
- socially; this situation restricted mobility, in every program that required leaving the house all food fitting CAN was to be prepared and carried,
- communication skills wise; this case created negative impact, shagging the mother with stress during all those meals in which CAN coughed with the thought that he would be throwing-up any minute.
Days, weeks, months and even years followed one another. My lovely CAN who did not eat anything except a few milk products, who definitely refused to chew, who thought he could survive without eating initially accepted different foods, then thicker textures and particles; the days when he did not have a bite of food at school while eating at home has come to an end also and yesterday he ate a bowl of soup at lunch in preschool. Yes, a bowl of soup! A tiny step for mankind but a veeeery big one for CAN...
Konu üzerine onlarca kitap okudum, internette okuduğum yayınların sayısını hatırlamıyorum bile, dil ve konuşma terapistleri ile yazışmalar ve görüşmeler de hep sonuçsuz kaldı. Zaman ve sabır gerekiyordu, gerekiyordu da bizde kalmış mıydı?
CANın tüm gelişimsel süreçlerine yansıyan, hayatımızın odağında çözemediğimiz bir problemdi beslenme:
- fiziksel açıdan; bebekliğinde anne sütü alırken bile varolan bu problem CAN'ın büyümesini etkilememeliydi,
- özbakım açısından; anne olmadan CAN temel bir gereksinimini karşılayamıyor konumundaydı,
- sosyal açıdan; hareket kabiliyetimizi sınırlıyordu, her türlü evden ayrılma programında CAN'a uygun besinler hazırlanmalı ve taşınmalıydı,
- dil gelişimi açısından; olumsuzluklara yol açan bu durum, CAN ne zaman öksürmeye başlasa kusacak endişesiyle sürdürülen onca öğün düşünüldüğünde anneyi tüketiyordu.
Günler, haftalar, aylar ve hatta yıllar birbirini kovaladı. Birkaç süt ürünü dışında hiçbirşeyi ağzına koymayan, çiğnemeyi kesinlikle reddeden, yemek yemeden de yaşayabileceğini düşünen benim sevgili CANım önce farklı besinleri, sonra artan kıvamları ve pütürleri kabul etti, evde yerken okulda ağzına lokma koymadığı günler de bitti ve dün öğlen yemeğinde anaokulunda bir kase çorba içti. Evet, bir kase çorba! İnsanlık için küçük ama CAN için çooook büyük bir adım...
Feeding topic has been a problematic topic for us right from the start. I believe that procedures like entubation and tube feeding in the neonatal intensive care period has caused serious traumas for CAN. Furthermore, we have been through a series of problems starting with trouble in coordinating sucking swallowing and not being strong enough for feeding procedures, continuing with reflux, colic, high palate, structurally big tonsils and adenoids. CAN ended up to be a kid who never got hungry and was unbelievably successful at sabotaging feeding by throw-ups triggered by coughs.
I have read dozens of books on the subject, I do not remember the number of articles I read over the internet, the communication with therapists and pathologists all ended up to be fruitless. Time and patience seemed to be the only cure, but did we have any of those left?
Feeding was a main issue at the center of our life which affected all development process relevant to CAN:
- physically; this problem which existed even when he was a breastfed baby was to be controlled so that it would not affect CAN's growth,
- self-care wise; CAN was at a stage where he failed to fulfill a basic need without his mom,
- socially; this situation restricted mobility, in every program that required leaving the house all food fitting CAN was to be prepared and carried,
- communication skills wise; this case created negative impact, shagging the mother with stress during all those meals in which CAN coughed with the thought that he would be throwing-up any minute.
Days, weeks, months and even years followed one another. My lovely CAN who did not eat anything except a few milk products, who definitely refused to chew, who thought he could survive without eating initially accepted different foods, then thicker textures and particles; the days when he did not have a bite of food at school while eating at home has come to an end also and yesterday he ate a bowl of soup at lunch in preschool. Yes, a bowl of soup! A tiny step for mankind but a veeeery big one for CAN...
5 Kasım 2012 Pazartesi
Tuvalet Eğitimi Tamamlandı / Potty Training Completed
Tuvalet eğitimi benim kabuslarımdan biriydi. 2010 yazına girmeden bu işe niyet ettim ama korkuyordum. "Çocuğunuz tuvalet eğitimine hazır mı?" başlıklı yazılardan hangisini okusam kararsızlığım artıyordu. En çok takıldığım konuda "söyleme" kısmı oluyordu. CAN ile o günlerdeki iletişimimiz evet/hayır şeklinde kafa sallamasından ibaretti.
Hiçbir kaynakta 25 haftalık doğan ve binbir badire atlatan bir çocuğun tuvalet eğitimine ne zaman başlanması ve nasıl ele alınması gerektiği ile ilgili kendime yakın bir açıklama bulamıyordum. Sonunda bir karar verdim, CAN ile konuştum, bezini çıkardım ve gece/gündüz ayrımı olmadan çiş/kaka ayırt etmeden bir yola çıktık.
Kendime sürekli "sen oğlunu tanıyorsun, bunu başarabilirsiniz, zamanı geldi" diyordum. Gerçekten de CAN ilk birkaç gün zorlandıysa da bir iki haftanın sonunda yüksek bir oranda tuvaleti kullanmayı başarır hale geldi. İlk başlarda belli periyodlarla düzenli lazımlığa oturttum, sonra belli periyodlarla tuvaletin var mı diye sormaya başladım, sonra sormayı da bıraktım gelince söylemesini istedim (bu ancak fiziksel gösterim ile mümkün oldu) ve bekledim, sonra lazımlığı bırakıp tuvalete (adaptör ile) yapmayı başardık, sonra kendisinin gidebileceğini söylemeye başladım ve gitti de bir istisnayla uykudan uyandığında hala ben götürüyorum, götürüyordum, artık değil...
Haftasonu baba oğul birlikte öğlen uykusuna yattılar, aradan bir buçuk saat geçmişti ki klozet kapağının rezervuara çarpma sesiyle banyoya doğru yöneldim, belli ki babamız uyanmıştı. Ama banyoya ulaştığımda tuvalette oturan benim küçücük oğlumdu, babamız hala uyuyordu. CAN birşeyi bir kez yaptıktan sonra onun devamı geliyor ve bu noktada ben diyorum ki tuvalet eğitimi tamamlandı :)
Çocuklar birey olma yolunda ilerlerken aileleriyle birlikte tuvalet eğitiminden geçerken zor günler ve kazalar olacaktır :) İyi şanslar...
Potty training was one of my nightmares. I started planning for this prior to 2010 summer but I was afraid. I got more confused after each article I read on "Is your child ready for potty training?". The most problematic part was "saying it". Our communication with CAN in those days was only made up of him nodding his head as yes/no.
I could not find any explanations that suited me as to when or how potty training of a 25 weeker preemie who had gone through so much could be handled. Finally I made a decision, I talked to CAN, took off his diaper and we got on a journey without exceptions as to day/night nor pee/poop.
I kept saying to my self "you know your son, you can do this, it is time". Although CAN struggled during the initial few days he succeeded in using the toilet with a high ratio by the end of the first one or two weeks. At first I took him to his potty periodically, then I started asking him if he needed to go to the toilet periodically, then I stopped asking and wanted & waited for him to tell (this was only possible by physically showing), then we succeeded in leaving the potty and using the toilet (with an adapter that is), then I started to tell him he could go on his own and he did too with one exception and that was when he woke up from his sleep, not so anymore...
On the weekend father and son decided to take a nap together, it was about an hour and a half later that I heard the toilet cover slap the reservoir and headed for the bathroom thinking that our dad woke up. But when I reached the bathroom my little son was the one sitting on the toilet, our dad was still asleep. CAN continues with something he manages to do even for once and I say potty training is completed :)
There will be hard days and accidents as children go though potty training with their families in their journey to become an individual :) Good luck...
Hiçbir kaynakta 25 haftalık doğan ve binbir badire atlatan bir çocuğun tuvalet eğitimine ne zaman başlanması ve nasıl ele alınması gerektiği ile ilgili kendime yakın bir açıklama bulamıyordum. Sonunda bir karar verdim, CAN ile konuştum, bezini çıkardım ve gece/gündüz ayrımı olmadan çiş/kaka ayırt etmeden bir yola çıktık.
Kendime sürekli "sen oğlunu tanıyorsun, bunu başarabilirsiniz, zamanı geldi" diyordum. Gerçekten de CAN ilk birkaç gün zorlandıysa da bir iki haftanın sonunda yüksek bir oranda tuvaleti kullanmayı başarır hale geldi. İlk başlarda belli periyodlarla düzenli lazımlığa oturttum, sonra belli periyodlarla tuvaletin var mı diye sormaya başladım, sonra sormayı da bıraktım gelince söylemesini istedim (bu ancak fiziksel gösterim ile mümkün oldu) ve bekledim, sonra lazımlığı bırakıp tuvalete (adaptör ile) yapmayı başardık, sonra kendisinin gidebileceğini söylemeye başladım ve gitti de bir istisnayla uykudan uyandığında hala ben götürüyorum, götürüyordum, artık değil...
Haftasonu baba oğul birlikte öğlen uykusuna yattılar, aradan bir buçuk saat geçmişti ki klozet kapağının rezervuara çarpma sesiyle banyoya doğru yöneldim, belli ki babamız uyanmıştı. Ama banyoya ulaştığımda tuvalette oturan benim küçücük oğlumdu, babamız hala uyuyordu. CAN birşeyi bir kez yaptıktan sonra onun devamı geliyor ve bu noktada ben diyorum ki tuvalet eğitimi tamamlandı :)
Çocuklar birey olma yolunda ilerlerken aileleriyle birlikte tuvalet eğitiminden geçerken zor günler ve kazalar olacaktır :) İyi şanslar...
Potty training was one of my nightmares. I started planning for this prior to 2010 summer but I was afraid. I got more confused after each article I read on "Is your child ready for potty training?". The most problematic part was "saying it". Our communication with CAN in those days was only made up of him nodding his head as yes/no.
I could not find any explanations that suited me as to when or how potty training of a 25 weeker preemie who had gone through so much could be handled. Finally I made a decision, I talked to CAN, took off his diaper and we got on a journey without exceptions as to day/night nor pee/poop.
I kept saying to my self "you know your son, you can do this, it is time". Although CAN struggled during the initial few days he succeeded in using the toilet with a high ratio by the end of the first one or two weeks. At first I took him to his potty periodically, then I started asking him if he needed to go to the toilet periodically, then I stopped asking and wanted & waited for him to tell (this was only possible by physically showing), then we succeeded in leaving the potty and using the toilet (with an adapter that is), then I started to tell him he could go on his own and he did too with one exception and that was when he woke up from his sleep, not so anymore...
On the weekend father and son decided to take a nap together, it was about an hour and a half later that I heard the toilet cover slap the reservoir and headed for the bathroom thinking that our dad woke up. But when I reached the bathroom my little son was the one sitting on the toilet, our dad was still asleep. CAN continues with something he manages to do even for once and I say potty training is completed :)
There will be hard days and accidents as children go though potty training with their families in their journey to become an individual :) Good luck...
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)