Yaz / Summer

Yaz iyiden iyiye geldi artık, hava sıcaklığı 40 dereceleri geçti. Denizden güneşten faydalanalım, sıcaktan bunalmayalım, klima diye birşey var ama hasta olmayalım diyerek geçmeye başladı günler... Zaten yoğun olan programımıza bir de yüzme derslerini eklemek için araştırmalar başladı. Anaokulu yaz moduna geçti. CAN okulda yemeğe kalıyor artık, henüz yemiyor ama başlamak bitirmenin yarısıdır diye umuyoruz :)

Kış boyunca havalar artık bir ısınsa diye bekledik, hasta olmayalım diye çabaladık... Bahar, oldu mu olmadı mı anlamadan geçti ve yaz geldi. Şimdi de denizde mi üşüdü, güneşte mi kaldı, oynadığımız kumlar temiz miydi, klima mı çarptı, terledik mi, ıslandık mı... Off off, mevsimlerin değişmesi sadece endişelerin detayını değiştirdi, başka değişen birşey yok!

Bu hafta sosyal medyada tanıştığım bir anne CANın 25 haftalık doğduğunu öğrenince "...herşey geçecek..." demiş, bir başkası ise "ne yazık ki geçmiyor, canım her an peşinde" diye cevap vermişti, ben de "yaşayan biliyor" dedim.

Bazen herşeyi unutsam diyorum, bir anda tüm hafızamı yitirsem ve mevcut duruma açsam gözlerimi, hiçbirşeyi sorgulamadan garipsemeden normal kabul edip mutlu mutlu yaşamam mümkün olur mu acaba?

The summer is here, the heat has climbed over 40 degrees celsius. The days started to go by saying we should get the best out of sea and sun, should not get sun struck, there is the air-condition but we should not get sick... Research has been initiated to add swim lessons to our already busy program. The preschool has shifted to summer mode. CAN has started to stay for lunch at school, he is not eating yet but we hope starting is the half way to finishing :)

We have waited for the weather to get warm during the winter time, we have struggled not to get sick... The spring passed by before we could figure out if it were here or not. And now; was he cold in the sea, did he stay too much in the sun, was the sand on the beach he played clean, was the air-condition onto him, did he sweat to much, is he wet... My my, the changing seasons altered only the details of the worries, nothing major has changed!

This week a mother I met in the social media said, "...all will pass..." after she learned that my CAN was born as a 25 weeker preemie and another replied "unfortunately it does not pass away, it is behind you every instance sweetheart", and I said "the one who has lived through it knows".

Sometimes I say; what if I forgot everything, what if I lost my memory in a split second and opened my eyes to the current situation, would it be possible to accept all and lead a normal happy life without questioning or without a sense of strangeness?