Herşey bir sebep için mi olur, gerçekten?
Yaşanırken değil de, sonrasında geriye dönüp bakınca mı anlam kazanır hayat?
Olup biten herşeye "bunun da bir sebebi vardır" mı demek gerekir?
Kabullenmek değil de bu, bekleyip görmek midir?
Bazı zamanlar nasıl olur da, herşey zincirleme rayından çıkar?
Ve nasıl olur da bazen, herşey ucu ucuna bir denk gelir, yolunda gider?
Nedendir bazen en güzelin keyfini çıkaramazken insanoğlu, bazen herşeyden zevk alabilir?
Bazen midir, bazısı mıdır, o değeri bilme halinde belirleyici olan?
Sonunu bilmek mümkün olsa hikayenin, hikaye aynı kalır mı?
Bilmemekten doğan buhran, gerçekten iyi olacağına olan inançla aşılır mı?
İyi olan nedir ki zaten?
Yaşayıp geçmeden anlaşılır mı?
Everything happens for a reason, is it so really?
Does life acquire meaning after it's lived and done and we look back on it all so after?
Do we have to say, "it should have a reason too" for all of everything?
Is it a wait and see, rather than an acceptance?
How does everything get out of track at times?
And how does it all come together so smoothly at others?
How come mankind can't enjoy the best at times, and gets pleasure from it all at others?
Is it at times, or the ones, that determine the state of value estimation?
If it were possible to know the ending of the story, would the story stay the same?
Is it possible to overcome the crisis by the faith for the best?
What is the best anyway?
Can it be evaluated before it is lived and passed?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumunuz en kısa zamanda yayınlanacaktır.