Kapıdaki Adam / The Man at the Door

Sabahları bizim ev tam bir panayır yeri olabiliyor. Özellikle o gün evden ailecek çıkacaksak, aman oğlumuz kahvaltısını yapsın, aman babamız geç kalmasın filan derken annemiz genelde asansörde giyiniyor.

Dün yine öyle bir şekil çıktık evden, ilk iş CANı okula bırakmaktı. Ve ne olduysa işte o zaman oldu. Hayat bir kez daha durdu. Hani şu televizyon çekimlerinde oluyor ya beklenmedik bir durumu daha da vurgulamak için görüntü donuyor! İşte bizim hayatımızda da bu donma durma efektini yaratabilen bir canlı var ki adı CAN. Bu sefer ne mi oldu?

Sabah CANın okulunun bahçe kapısının önünde arabayı park ederken ben klasik sorumu sordum: “CANcım seni okula kim bıraksın, anne mi baba mı?”. Ve CAN cevap verdi: okula kendisi gidecekmiş. “Nasıl yani? Bari kapıya kadar kim gelsin?” deyince “Baba” dedi. Babasıyla birlikte arabadan indiler, bahçe kapısındaki zile bastılar. Önce otomatik bahçe kapısı açılmaya başladı, sonra binanın kapısı açıldı, öğretmenlerinden biri kapıdaydı. CAN bu arada babasıyla vedalaşıp, koşarak bahçeyi kat etmeye başlamıştı, babasının ve öğretmeninin hayret dolu bakışları arasında... Mutlu mutlu okulunun kapısından içeri girdi ve kapıyı da bir güzel arkasından kapattı. Ben mi, ben zaten arabada çoktan donmuştum.

CAN bağımsız, mutlu bir adam olma yolunda bir adım daha atmıştı. Hayallerimden biri daha gerçek olmuştu. Darısı diğer düşlerin başına...

Aferin CAN, teşekkürler CANın Ekibi :) 


Our house can be a real masquerade in the mornings. Especially if we are to leave the house all together, trying so that our son has breakfast, struggling to be on time for our dad’s work, we end up with mom usually dressing up in the elevator.

Yesterday we had a similar picture leaving the house, first task was to drop CAN off to school. And whatever it was it happened just then. Life stopped once more. Just like the television shootings where the flow stops to emphasize an unexpected event! In our life there is a living thing that can create that same freeze stop effect and he is called CAN. What happened this time?

While parking the car across CAN’s school garden gate I asked my classical question: “Who do you want to go with CAN: mom or dad?”. And CAN replied: he wanted to go by himself. “How is that to be? At least who do you want to go with up to the gate?” I said and he replied “Dad”. He got out of the car with his dad, ringed the bell on the garden gate. First the automatic garden gate started to slide open, then the building door opened, one of his teachers was at the door. At the time CAN had said goodbye to his dad and was running through the garden, despite the astonished gazes of both his dad and teacher… He entered the school building happily and closed the door from behind. Me, I was frozen in the car for a while now.

CAN had taken another step towards becoming an independent, happy man.

One more of my dreams had become true. Hoping the same for all other wishes…

Congrats CAN, thanks CAN’s Team :)