CAN doğduktan ve hayata tutunmayı başardıktan sonra geçen o zorlu ilk yıllarda aklımdan geçebilen en uzun vadeli soru cümlesi "bu çocuğun ilkokula gittiğini görebilecek miyim?" idi. Bu iki uçlu bir soruydu: bu çocuk gidebilek mi ve ben görebilecek miyim? Sanki o ilkokul yılları çoook çok uzaktaydı. Bir taraftan bir an önce o yıllarda ne olacağını öğrenmek istiyordum, ama bir taraftan da o yıllar gelmeden önce başarılması gerekenleri düşünüp olabildiğince zamanımız olmasını diliyordum.
Haftalar, aylar, yıllar geçti ve o günler geldi. Hani o "nasıl olacak o zamanki halimiz" dediğim, hani o "o zamana kadar inşallah" dediğim, hani o hayal bile edemedeğim veya etmeye başlayıp da zihnimden olumsuz birşeyler geçiverir ve geri alamam korkusuyla zihnimden düşünceleri uzaklaştırdığım...
CAN Eylül 2014'te ilkokula başladı. Eylül 2014, sanki dün, sanki bir asır önce, yeni bir milat... Hayatımdaki o 3 adam tarafından önceki ben, sonraki ben durumu yaratılan yeni bir tarih, Eylül 2014.
Dışarıda kar fırtınası var bugün, aklımı meşgul edecek hiçbirşeye konsantre olamıyorum rüzgarın sesinden, aklımda Babam ve CAN var, gözümde yaşlar...
CAN'ın okula başladığı o gün iple çekilmişti, tıpki CANın ilk karnesi gibi, hepsi "ÇOK İYİ" ama çok daha değerli bir bölüm var, öğretmenin notu diyor ki: "CAN, Canım, iyiki benim öğrencim olmuşsun. Seni tanıdığım için kendimi şanslı hissediyorum. Derslerinde ve arkadaşlarınla olan ilişkilerinde oldukça başarılısın. İkinci dönemde aynı başarının devam edeceğine eminim."
CANın Ekibi siz çok yaşayın...
In those daunting first years that were to follow after CAN was born and was able to hold on to life, the longest dated question that I could formulate in my mind was "will I be able to see this child going to school?". This was a two tailed question: will this child be able to go and will I be able to see? It was as though those primary school years were soooo so far away. In one hand I was anxious to know what was there to come in those years, but on the other hand I thought of all there was to achieve and I wished that we had enough time to accomplish all there was to be done.
Weeks, months, years passed by and those days are here. Those times that I said "what it would be like" for, those times that I said "hope at that time" for, those that I could not even imagine or started imagining but fended off those thoughts with the fear that a negative thought would cross my mind which I would not be able to undo.
CAN started elementary school in September 2014. September 2014, just like yesterday, as if a decade ago, a new milestone... Once again a new date created in my life by those 3 man, as before and after, September 2014.
There is a snowstorm outside today, I can not concentrate on anything that will keep my mind busy because of the noise of the wind, I have Dad and CAN in my mind, tears in my eyes...
The day CAN started school was long waited for, just like CAN's first report card, all is "WELL DONE" but there is a part far more precious, the note of the teacher says: "CAN, my life, I am thankful that you have become my student. I fell lucky because I have had the chance to get to know you. You are quite successful in your lessons and in your relations with your friends. I am sure that the same success will continue in the second term."
Bless CAN's Team...
