Telefon çalıp da oğlumun okulundan aradıklarını görünce,
Günün beklenmedik bir saatinde kapı vurulunca,
Çocuğum "anne" diye gözleri buğulu bakınca,
Babam o kendine has şekliyle her saçımı okşadığında,
Bir tek benim yüreğim mi çarpıyor?
Birileri insanlık namına bir el uzatınca,
Hiç hesapta yokken iyi birşey olunca,
Vatan, millet, bayrak denince,
Hayatımdaki o üç adamdan bahsedilince,
Bir tek benim mi gözlerim doluyor?
Her lüzumsuz insan fütursuzca yerli yersiz konuştukça,
Hep kendini haklı bilenler etrafta dolaştıkça,
Herşeyi bildiğini zannedenler ahkam kestikçe,
Emeğe saygı yitip, masuma itibar bittikçe,
Bir tek ben mi sinirden titriyorum?
Ne kadar kolay konuşmak, "bekara karı boşamak" ne kadar kolay,
Ne kadar kolay halletmek, "elini taşın altına koyan" olmayınca,
Ne kadar zor yaşamak, kimse senin yerine kendini koymayınca,
Ne kadar zor tutunmaya çalışmak, kaybedecek birşeyin olmayınca...
As the phone rings and they are calling from by son's school,
As the door knocks at an unexpected time of the day,
As my child looks up and says "mom" with blue eyes,
Every time my dad strokes my hair in that special way,
Is it only my heart that is palpitating?
As one puts out a hand in the name of humanity,
As something good happens all so unexpectedly,
As they talk about homeland, nation, flag,
When it is about those three man of my life,
Is it only my eyes that fill up with tears?
As every unnecessary person talks out of place,
As those who think they are always right walk around,
As those who think they know everything dogmatize,
As respect to effort diminishes, as regard to blameless run out,
Is it only me who trembles with frustration?
It is so easy to talk, it is so "easy to divorce for an unmarried lad",
It is so easy to get it done, when you are not the one "to stick out your neck",
It is so hard to live, when nobody walks in your shoes,
It is so hard to hold on, when you have nothing to loose...
